Τρίτη 28 Ιουλίου 2015

Στους δρόμους της Ντάκα

25.7.2015

Θεσσαλονίκη, Αθήνα, Κωνσταντινούπολη, Ντάκα. Μετά από κάτι παραπάνω από 12 ώρες πτήσεις προσγειωθήκαμε στην πρωτεύουσα του Μπανγκλαντές. Ώρα 05.30 κι ο ασιατικός ζεστός αέρας χτύπησε τα πρόσωπά μας.

Οι "σοκολατένιοι" άνθρωποι ήταν εκεί, δίπλα μας και ζητούσαν να μας μεταφέρουν με τα rickshaw, τα τρίκυκλα σιδερένια φωνακλάδικα ταξί τους. Χέρια στα κάγκελα, κορμιά καθισμένα χάμω, βλέμματα σαστισμένα κολλούσαν πάνω μας. Και χαμόγελα, πολλά αβασάνιστα αθώα, θολωμένα χαμόγελα... Χαιρετάνε αργά και φέρνουν το δεξί χέρι στην καρδιά...


Με τα αυτοκίνητα βουτήξαμε στο χάος των δρόμων της Ντάκα, μιας πόλης δέκα εκατομμυρίων ανθρώπων που μυρμηγκιάζουν και που αναρωτιέσαι πώς μπορεί να βρέθηκαν εδώ και πού πάνε. Τα αυτιά μας αρχίζουν να πονάνε από τα συνεχή, μακρόσυρτα κορναρίσματα, από τα σάπια και σκουριασμένα λεωφορεία που μαρσάρουν το γκάζι. Ό,τι κινείται για να προχωρήσει πρέπει να κράζει, πρέπει να στριγγλίζει. Όχι μια, αλλά τόσες φορές μέχρι να περάσει λίγα μέτρα παρακάτω για να μπορέσει να σκούξει με την κόρνα και πάλι. Τα μάτια άπληστα ρουφάνε τη θάλασσα από την εποχούμενη λαμαρίνα που παστώνεται και ξερνάει το κράξιμο και τη βρώμα της βενζίνης.


Δεν υπάρχουν εδώ φανάρια, διαγραμμίσεις. Συχνά δεν υπάρχουν κατευθύνσεις και ρεύματα κυκλοφορίας. Μονάχα ένας άγραφος σκληρός νόμος επιβίωσης σ' έναν ανελέητο αγώνα που επιτάσσει να προσπεράσεις τον επόμενο για να φτάσεις στον προορισμό σου. Τα φρένα ανάβουν, οι χιλιάδες πεζοί διασχίζουν κάθετα τους δρόμους καθώς διαβάσεις δεν υπάρχουν.

Στα δεξιά κι αριστερά τα πρόσωπα είναι σκληρά, τραχιά, ρυτιδιασμένα πρόωρα. Σαρίκια και πουκαμίσες, πρόχειρα μαντήλια στα κεφάλια, γένια βαμμένα, μουστάκια και ξυρισμένα μάγουλα, υφάσματα μακρυά ριγμένα κάτω από τη μέση, σανδάλια από δέρμα ή το πετσί του ποδιού να καίγεται στην κάψα της ασφάλτου. Όλα τα χρώματα κι όλοι οι συνδυασμοί από κουρέλια ντύνουν τους άντρες.


Αλλά οι γυναίκες μαγνητίζουν τα βλέμματα. Καλυμμένο το κεφάλι με μαντήλες χρωματιστές, μονόχρωμες ή ζωγραφισμένες με μοτίβα. Αφήνουν το ύφασμα να φανερώσει  μέρος της φράντζας και το κορακίσιο μαλλί στραφταλίζει στο μέτωπο από τον καυτό ήλιο. Δεν καλύπτουν το πρόσωπο μα τ' αφήνουν να γνέψει στον κόσμο, να τον γλυκάνει θαρρείς μέσα στην τόση αποφορά του... Η γυναικεία χάρη τυλίγεται σε μακρυά μαβί, κροκί, κόκκινα, κίτρινα φορέματα!

Είναι η Ντάκα που θα μας πάρει περίπου 2 ώρες να αφήσουμε πίσω για να πάρουμε το δρόμο για τη Jamalpur...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου