Το παντοτινό μέταλλο

Τα σοκολατένια μάτια αυτών των πριγκιπισσών καταπίνουν λαίμαργα τις φωτογραφικές μηχανές που κρέμονται από το λαιμό μας. Πλησιάζουν κουνώντας τα χέρια τους. Δείχνουν επίμονα, μα διόλου ικετευτικά, την κάμερα. Σα να επιζητούν να ξεδιψάσουν την ψυχή τους από το πηγάδι που πίνουμε κι εμείς. Σα να βιάζονται να μας αποδείξουν ότι τα καταφέρνουν το ίδιο καλά με μας.

Το μάτι δε σφάλει· ξέρει από πρώτο χέρι την ανθρώπινη τρέλα, την αδικία, την εκμετάλλευση, την αρρώστια. Τα θεϊκά ζάρια είναι πειραγμένα προ πολλού. Γιατί λοιπόν να διστάσουν τα χέρια και να μη δοκιμάσουν; Έστω για μερικές στιγμές...

Δίνω την κάμερα και ξέρω ότι αρκούν δυο τρεις κινήσεις μου κι αυτές οι εννιάχρονες δεκάχρονες πριγκίπισσες των δρόμων με τα μάτια όλο μυστήριο αρχίζουν να εκπέμπουν τη φωτεινότητα και τη σιγουριά ανθρώπων που αφήνουν πίσω τους μια και καλή την ανήλιαγη άβυσσο. Δε χορταίνω να κοιτώ τις αέρινες κινήσεις των χεριών, τα μικρά φθονερά πρόσωπα που φεγγίζουν από πρόσκαιρη ευτυχία. Μια σειρά κορδωμένες ψυχές που δεν ταλεντεύονται αλλά χορεύουν με ένα ανεπαίσθητο θράσος.

Με πλησιάζουν. Άραγε θέλουν να τις επιβραβεύσω για τις φωτογραφίες τους; Δίνω οδηγίες, χαμογελώ, ενθαρρύνω. Δε βιάζονται οι παλάμες τους κι ο χρόνος εδώ σέρνεται. Τα αυτιά έχουν μάθει την υπομονή.

Ξαναδοκιμάζουν. Τώρα σιωπηρά, με περισσή αποφασιστικότητα σημαδεύουν, δίνουν οδηγίες για πορτρέτα και πατούν το κλείστρο. Δεν είναι πια παιχνίδι, μα έργο. Τα μάγουλα άναψαν, τα μάτια πείσμωσαν, ποθούν την ανύψωση.

Κι εγώ κρατώ στα ιδρωμένα χέρια και το πυρωμένο μυαλό μου τούτο το αναπάντεχα παντοτινό μέταλλο.

Έξι έλληνες εκπαιδευτικοί στο Μπανγκλαντές

των Δ. Γκότζου και Θ. Γούτα

Έξι έλληνες εκπαιδευτικοί και δύο στελέχη του εκπαιδευτικού τομέα της ActionAid Ελλάς συμμετείχαμε φέτος σε εκπαιδευτική επίσκεψη στο Μπανγκλαντές. Η επίσκεψη αποτελεί δράση του τριετούς ευρωπαϊκού προγράμματος Send my Friend to School (Στείλε το Φίλο μου Σχολείο) που έχει ως κύριο στόχο την ευαισθητοποίηση και κινητοποίηση των μαθητών σχετικά με το δικαίωμα στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση, που αποτελεί και τον 2ο Αναπτυξιακό Στόχο της Χιλιετίας. Πρόκειται για το τρίτο στη σειρά ερευνητικό ταξίδι που πραγματοποιείται σε αυτό το πλαίσιο. Τα δυο προηγούμενα ταξίδια έγιναν στην Κένυα το 2013 και στη Ρουάντα το 2014.

Σκοπός της επίσκεψης μας ήταν η επιτόπια μελέτη του συστήματος πρωτοβάθμιας  και δευτεροβάμιας εκπαίδευσης της χώρας. Eπισκεφτήκαμε νηπιαγωγεία, παιδικούς σταθμούς και σχολεία, μια από τις παραγκουπόλεις της πρωτεύουσας Ντάκα και την αγροτική περιοχή Jamalpur.

Παρακολουθήσαμε μαθήματα στις τάξεις, σχεδιάσαμε και συμμετείχαμε σε ομαδικές εκπαιδευτικές δραστηριότητες, καταγράψαμε συνεντεύξεις από μαθητές/τριες κι εκπαιδευτικούς, γευματίσαμε στα σπίτια αγροτικών οικογένειών και περάσαμε πολλές ώρες συζητώντας μαζί τους. Ακούσαμε τους προβληματισμούς τους και εκφράσαμε τις προτάσεις μας.

Στην Ντάκα επισκεφθήκαμε το γραφείο της Αction Aid στο Μπανγκλαντές και ενημερωθήκαμε από στελέχη της για τις δράσεις τους. Για τρεις ημέρες επισκεφτήκαμε ένα από τα Happy Homes, τα οικοτροφεία νεαρών ευάλωτων κοριτσιών που υποστηρίζει η ActionAid, όπου διδάσκονται μουσική, χορό, ραπτική και μαγειρική. Τα κορίτσια μας καλωσόρισαν με τραγούδια και χορούς. Συμμετείχαμε στις δραστηριότητές τους στο οικοτροφείο και τις συνοδεύσαμε στο σχολείο της γειτονιάς τους. Κατά τη διάρκεια της τριήμερης επικοινωνίας μας συνδεθήκαμε μεταξύ μας και η στιγμή του αποχωρισμού ήταν γεμάτη συγκίνηση.  

Στην περιοχή της Jamalpur γνωρίσαμε τις γυναίκες μιας υπαίθριας σχολής ενδυνάμωσης στην οποία διδάσκονται ανάγνωση, γραφή και τα δικαιώματά τους. Επίσης εκπαιδεύονται στη μείωση του κινδύνου καταστροφών δηλαδή μαθαίνουν πώς να προστατεύονται από τα ακραία καιρικά φαινόμενα που συχνά πλήττουν την περιοχή τους.

Σε κάθε μας επίσκεψη οι άνθρωποι μας καλωσόριζαν με περισσή ευγένεια, χαμόγελα και διάθεση να ακούσουν τις προτάσεις μας για τη βελτίωση των συνθηκών διδασκαλίας τους.

Απώτερος στόχος της δράσης είναι η παραγωγή εκπαιδευτικού υλικού που θα αφορά το δικαίωμα στην εκπαίδευση σε σχέση με θέματα παιδικής εργασίας, μετανάστευσης, κατασκευής ρούχων, εθνικής γλώσσας, παιδικού γάμου, κλιματικής αλλαγής και δικαιωμάτων του παιδιού.

Οι έλληνες εκπαιδευτικοί θα οργανώσουμε επιμορφωτικά σεμινάρια εκπαιδευτικών πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης προκειμένου να εντάξουν και να συνδέσουν το εκπαιδευτικό υλικό με τα διάφορα διδακτικά αντικείμενα του αναλυτικού προγράμματος σπουδών, της ευέλικτης ζώνης, των ερευνητικών εργασιών και των προγραμμάτων σχολικών δραστηριοτήτων Αγωγής Υγείας, Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης και Πολιτιστικών Θεμάτων.

Το Μπανγκλαντές (πρώην Ανατολικό Πακιστάν) βρίσκεται στη νοτιοανατολική Ασία, ανατολικά της Ινδίας. Στο νότο βρέχεται από τον κόλπο της Βεγγάλης. Η έκτασή της χώρας είναι περίπου όση και της Ελλάδας, ωστόσο ο πληθυσμός της ξεπερνά τα 160.000.000 κατοίκους! Το Μπανγκλαντές απέκτησε την ανεξαρτησία του από το Πακιστάν το 1971, ύστερα από έναν αιματηρό πόλεμο που πολλοί χαρακτηρίζουν ως γενοκτονία. Έπειτα από αρκετά πραξικοπήματα κι αλλαγές στο σύνταγμα καθιερώθηκε ο κοσμικός χαρακτήρας του κράτους. Οι κάτοικοι είναι κυρίως Μουσαλμάνοι, ωστόσο υπάρχουν μειονότητες κυρίως Ινδουιστών αλλά και Βουδιστών και Χριστιανών. Η χώρα βιώνει τις δραματικές επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής, καθώς εξαιτίας της μέρος του πληθυσμού της αναγκάζεται να μεταναστεύσει.

Διαβάστε επίσης:

Εκπαιδευτικός τομέας ActionAid Ελλάδας

Red Point On Green

Ένας εκπαιδευτικός Πληροφορικής στο Μπανγκλαντές

Send my friend to school- Bangladesh

actionaidmissionbangladesh

Στους δρόμους της Ντάκα

25.7.2015

Θεσσαλονίκη, Αθήνα, Κωνσταντινούπολη, Ντάκα. Μετά από κάτι παραπάνω από 12 ώρες πτήσεις προσγειωθήκαμε στην πρωτεύουσα του Μπανγκλαντές. Ώρα 05.30 κι ο ασιατικός ζεστός αέρας χτύπησε τα πρόσωπά μας.

Οι "σοκολατένιοι" άνθρωποι ήταν εκεί, δίπλα μας και ζητούσαν να μας μεταφέρουν με τα rickshaw, τα τρίκυκλα σιδερένια φωνακλάδικα ταξί τους. Χέρια στα κάγκελα, κορμιά καθισμένα χάμω, βλέμματα σαστισμένα κολλούσαν πάνω μας. Και χαμόγελα, πολλά αβασάνιστα αθώα, θολωμένα χαμόγελα... Χαιρετάνε αργά και φέρνουν το δεξί χέρι στην καρδιά...


Με τα αυτοκίνητα βουτήξαμε στο χάος των δρόμων της Ντάκα, μιας πόλης δέκα εκατομμυρίων ανθρώπων που μυρμηγκιάζουν και που αναρωτιέσαι πώς μπορεί να βρέθηκαν εδώ και πού πάνε. Τα αυτιά μας αρχίζουν να πονάνε από τα συνεχή, μακρόσυρτα κορναρίσματα, από τα σάπια και σκουριασμένα λεωφορεία που μαρσάρουν το γκάζι. Ό,τι κινείται για να προχωρήσει πρέπει να κράζει, πρέπει να στριγγλίζει. Όχι μια, αλλά τόσες φορές μέχρι να περάσει λίγα μέτρα παρακάτω για να μπορέσει να σκούξει με την κόρνα και πάλι. Τα μάτια άπληστα ρουφάνε τη θάλασσα από την εποχούμενη λαμαρίνα που παστώνεται και ξερνάει το κράξιμο και τη βρώμα της βενζίνης.

Δεν υπάρχουν εδώ φανάρια, διαγραμμίσεις. Συχνά δεν υπάρχουν κατευθύνσεις και ρεύματα κυκλοφορίας. Μονάχα ένας άγραφος σκληρός νόμος επιβίωσης σ' έναν ανελέητο αγώνα που επιτάσσει να προσπεράσεις τον επόμενο για να φτάσεις στον προορισμό σου. Τα φρένα ανάβουν, οι χιλιάδες πεζοί διασχίζουν κάθετα τους δρόμους καθώς διαβάσεις δεν υπάρχουν.

Στα δεξιά κι αριστερά τα πρόσωπα είναι σκληρά, τραχιά, ρυτιδιασμένα πρόωρα. Σαρίκια και πουκαμίσες, πρόχειρα μαντήλια στα κεφάλια, γένια βαμμένα, μουστάκια και ξυρισμένα μάγουλα, υφάσματα μακρυά ριγμένα κάτω από τη μέση, σανδάλια από δέρμα ή το πετσί του ποδιού να καίγεται στην κάψα της ασφάλτου. Όλα τα χρώματα κι όλοι οι συνδυασμοί από κουρέλια ντύνουν τους άντρες.

Αλλά οι γυναίκες μαγνητίζουν τα βλέμματα. Καλυμμένο το κεφάλι με μαντήλες χρωματιστές, μονόχρωμες ή ζωγραφισμένες με μοτίβα. Αφήνουν το ύφασμα να φανερώσει  μέρος της φράντζας και το κορακίσιο μαλλί στραφταλίζει στο μέτωπο από τον καυτό ήλιο. Δεν καλύπτουν το πρόσωπο μα τ' αφήνουν να γνέψει στον κόσμο, να τον γλυκάνει θαρρείς μέσα στην τόση αποφορά του... Η γυναικεία χάρη τυλίγεται σε μακρυά μαβί, κροκί, κόκκινα, κίτρινα φορέματα!

Είναι η Ντάκα που θα μας πάρει περίπου 2 ώρες να αφήσουμε πίσω για να πάρουμε το δρόμο για τη Jamalpur...

Οι σοκολατένιοι άνθρωποι

Local children welcome me to Chanpara slum Photo: Chris Coxon/ActionAi

(...)
Γλιτώσαμε από τους άσπρους, ανήσυχους, τετραπέρατους ανθρώπους. Εδώ τα κορμιά είναι σοκολατιά, το στήθος, τα μεριά, τα πόδια ολόγυμνα. Οι γυναίκες μυρίζουν μόσκο, τα λαγόνια λάμπουν ζωσμένα πράσινα, κίτρινα, πορτοκαλιά... Κι οι ψυχές κάθουνται διπλοπόδι μέσα στο ηλιοψημένο στήθος, στη δροσεράδα του σπλάχνου, και κοιτάζουν τον κόσμο.

Στη μέση του δρόμου, σ' ένα χαμηλό βωμό, ένας Βούδας, μικρός, πονηρός, χαριτωμένος, κοιτάζει τους διαβάτες και χαμογελάει. Ένας λιπόσαρκος γέρος με κίτρινη πουκαμίσα, γονατισμένος μπροστά του, τον κοιτάζει με οικειότητα. Μια κοπέλα με άσπρους χαλκάδες στα σφυρά ανέβηκε τα σκαλοπάτια κι απίθωσε στα μικρά ποδαράκια του Βούδα μια φούχτα κόκκινους ανθούς. Πίσω από το βωμό, κάτω από μια χουρμαδιά, χασμουριούνται, μασούν μπετέλ και τα χείλη τους έχουν βαφεί σκούρα προτοκαλιά.

Ζεστή ανθρωπότητα, μάτια κατάμαυρα, νύχια μακρουλά βαμμένα με κινά, περπάτημα ανάερο, λυγερό, δόντια μεγάλα, κάτασπρα, που φωτίζουν τα στενά μισόφωτα μαγαζάκια. (...)

Έτσι περιγράφει τη γλυκιά είσοδό του με πλοίο στα νερά του Ινδικού Ωκεανού και λίγες ώρες αργότερα στα χώματα του Κολόμπο ο Νίκος Καζαντζάκης στο έργο του "Ταξιδεύοντας Ιαπωνία - Κίνα.

Μια περιγραφή που άναψε φωτιά στο μυαλό μου όταν την πρωτοδιάβασα, που παραμένει ανεξίτηλα γραμμένη μέσα μου. Σε λίγες ώρες απογειωνόμαστε για τη Ντάκα, την πρωτεύουσα του Μπανγκλαντές...

Ο αναγκαστικός γάμος κοριτσιών

Το Μπανγκλαντές είναι η χώρα με τον υψηλότερο αριθμό γάμων νεαρών κοριτσιών στον κόσμο. Η αυξανόμενη φτώχεια, αποτέλεσμα και της κλιματικής αλλαγής που πλήττει τη χώρα, ωθεί τους γονείς να "παραχωρούν" κορίτσια από τα 12 τους κιόλας χρόνια στα χέρια ενήλικων ανδρών. Σε συνδυασμό με τη βία που υφίστανται, τα κορίτσια σύντομα εγκαταλείπουν το σχολείο. Με τη σειρά τους θα φέρουν στη ζωή βρέφη που αδυνατούν να αναθρέψουν...

Οι τοπικές κοινωνίες των αγροτικών περιοχών, οι θρησκευτικοί και κρατικοί αντιπρόσωποι "κλείνουν το μάτι" στην κατάφορη παραβίαση του νόμου και των δικαιωμάτων των κοριτσιών.

Η εκπαίδευση των κοριτσιών λοιπόν μπορεί να αποτελέσει το αναγκαίο συστατικό για τη μεταμόρφωση της ερχόμενης γενιάς στη χώρα. Κι αυτό αποτελεί μια από τις θεματικές που θα διερευνήσουμε στο ταξίδι μας στο Μπανγκλαντές μαζί με άλλους 7 εκπαιδευτικούς και στελέχη του Εκπαιδευτικού Τομέα της ActionAid Ελλάς μέσα από μια σειρά συνεντεύξεων, επισκέψεων σε σχολεία και σε Happy Homes.

Red point on green!

Στο http://redpointongreen.com/ θα βρείτε τη θαυμάσια συλλογή κειμένων και φωτογραφιών της καλής μας συναδέρφισσας Miranda Kouma, συνταξιδιώτισσάς μας στο Μπανγκλαντές μαζί με την Education / ActionAid Hellas. Από τις 25 Ιουλίου έως και τις 2 Αυγούστου, 6 εκπαιδευτικοί από την Ελλάδα, μαζί με 2 στελέχη της ActionAid Hellas θα επισκεφτούμε σχολεία στην Ντάκα, πρωτεύουσα του Μπανγκλαντές, θα συνομιλήσουμε με μαθητές/τριες κι εκπαιδευτικούς, θα καταγράψουμε ιστορίες καθημερινών ανθρώπων, θα συναντηθούμε με στελέχη της ActionAid Bangladesh και θα επισκεφτούμε τα Happy Homes στην Ντάκα.

Στόχος μας η παραγωγή εκπαιδευτικού υλικού για τους εκπαιδευτικούς και τους/τις μαθητές/τριες της Ελλάδας!

Μείνετε συντονσιμένοι/ες. Ξεκινάμε σε 9 μέρες!

Ο θρησκευτικός φονταμενταλισμός ξανακτυπά

Στις 12 του Μάη 2015 δολοφονήθηκε στην πόλη Sylhet, στο Μπαγκλαντές, ο τρίτος σε σειρά άθεος blogger. Πρόκειται για τον Ανάντα Μπιτζόι Ντας που με τα άρθρα του στο mukto-mona (Ελεύθερο Πνεύμα) κήρυσσε τον ορθολογισμό και αντιμαχόταν τον θρησκευτικό φονταμενταλισμό. Ο Ντας ήταν συγγραφέας βιβλίων και προωθούσε την επιστήμη στη χώρα.

Η δολοφονία είναι η τρίτη στη σειρά καθώς έχουν προηγηθεί εκείνες των Ουασικούρ Ραχμάν στις 29 Μαρτίου και Αβίτζιτ Ρόι στις 26 Φεβρουαρίου.

Σχετικοί σύνδεσμοι:

• Bangladesh blogger Ananta Bijoy Das hacked to death 
• Obituary: US-Bangladesh writer Avijit Roy
• Avijit Roy’s Writings
•  Bangladeshi blogger named on hitlist warned: 'You will be next' (28-05-2015)

Πρωτομαγιά στο Μπαγκλαντές

Δυο χρόνια μετά το φονικό δυστύχημα στο Rana Plaza, το εργαστάσιο κατασκευής ρούχων, χιλιάδες εργαζόμεν@, με αφορμή την πρώτη του Μάη, βγήκαν στους δρόμους διεκδικώντας ανθρώπινες συνθήκες εργασίας. Στη λίστα των δυσχερειών τους προστιθενται οι αντεργατικές τακτικές των εργοδοτών που δε διστάζουν να ασκούν βία σε όσ@ς ζητάν τη βελτίωση των συνθηκών εργασίας, διεκδικούν το δικαίωμά τους να συστήνουν ενώσεις και ν' απολαμβάνουν αξιοπρεπείς μισθούς.

Θύματα από το δυστύχημα του Απριλίου 2014 στο Rana Plaza
απαιτούν πλήρη αποζημίωση. © Human Rights Watch

Διαβάστε τη σχετική αναφορά "Whoever Raises their Head Suffers the Most" της Human Rights Watch.

Απαίτησε "καθαρά" ρούχα

Πολλά από τα ρούχα μας φέρουν την ετικέτα «Made in Bangladesh". Αλλά πριν από τον Απρίλιο του 2013 και τη φονική κατάρρευση του Rana Plaza, ενός εργοστασίου κατασκευής ενδυμάτων, οι περισσότεροι από εμάς δεν σκέφτηκαμε ποτέ τους ανθρώπους που τα φτιάχνουν. Πρόκειται για το φονικότερο δυστύχημα που έπληξε ποτέ τη βιομηχανία κατασκευής ενδυμάτων στον κόσμο. Πέρα από τους 1134 νεκρούς, χιλιάδες άλλοι εργαζόμενοι τραυματίστηκαν σοβαρά.

Συνολικά 29 εταιρείες επώνυμων ενδυμάτων είχαν παραγγελίες στα πέντε εργοστάσια που φιλοξενούσε το εργοστάσιο. Ρούχα που προορίζονταν για τον Καναδά βρέθηκαν στα ερείπια του Rana Plaza. Οι καναδικές εταιρείες αντέδρασαν με έκπληξη - πώς ήταν ποτέ δυνατό να έχει συμβεί μια τέτοιας έκτασης τραγωδία;

Πολλές από τις εταιρείες πληρώνουν ακόμη αποζημιώσεις. Ωστόσο πολλές είναι αυτές που δεν έχουν βάλει το χέρι στην τσέπη, αγνοώντας το ηθικό τους χρέος απέναντι στους νεκρούς και τους επιζώντες διαμελισμένους εργαζόμενους. Μια από αυτές τις διεθνείς εταιρείες είναι η ιταλική συμφερόντων Benetton. Φωτογραφίες της φίρμας της βρέθηκαν στα συντρίμια του Rana Plaza. Η ίδια η εταιρεία παραδέχτηκε όσα αρχικά αρνούνταν: τη σύνδεσή της με το απάνθρωπο κύκλωμα της γραμμής παραγωγής ρούχων στο Rana Plaza.

Πώς μπορείς να δράσεις: Στείλε ένα tweet με το μήνυμα: "@Benetton please #payup for the victims of #RanaPlaza it is long overdue! #cleanclothes".

Περισσότερες πληροφορίες στο: https://payup.cleanclothes.org.

Τεμαχίζοντας κουφάρια πλοίων

Στο Μπαγκλαντές, οι άνδρες απελπισμένοι για δουλειά ασκούν ένα από τα πιο επικίνδυνα επαγγέλματα στον κόσμο. Τεμαχίζουν τεράστια πλοία σε εξαντλητικές συνθήκες, υπομένοντας αρρώστειες, ρύπανση και την απειλή να συνθλιβούν ή μαχαιρωθούν από κομμένες φέτες σίδερου.

Γιατί πάμε στο Μπαγκλαντές;

Photo: Amiruzzaman/ActionAid

Η έκτασή του Μπαγκλαντές είναι λίγο μεγαλύτερη από την Ελλάδα, αλλά  έχει 14 φορές περισσότερο πληθυσμό. Είναι  η 8η πολυπληθέστερη χώρα στον κόσμο και η 11η πιο πυκνοκατοικημένη!

Κατά την περίοδο των μουσώνων, μεταξύ Ιουνίου και Οκτωβρίου, το μεγαλύτερο μέρος της χώρας πλημμυρίζει, ενώ μεγάλες καταιγίδες που ξεσπούν σε όλη τη διάρκεια του χρόνου, προκαλούν σημαντικό αριθμό θανάτων.

Μαζί με τις φυσικές καταστροφές ο υπερπληθυσμός γονατίζει τη χώρα, καθώς η γη υπερκαλλιεργείται με αποτέλεσμα τα εδάφη να μην είναι πια τόσο γόνιμα, τα νερά να μολύνονται και έτσι να μειώνονται ανησυχητικά οι φυσικοί πόροι.

Το Μπαγκλαντές προμηθεύει μεγάλο μέρος της παγκόσμιας αγοράς με υφάσματα και ενδύματα, χωρίς όμως αυτό να ενισχύει την οικονομία του τόσο ώστε να το βγάλει από τη λίστα των λιγότερο αναπτυγμένων χωρών. Αυτό συμβαίνει κυρίως λόγω των εξωπραγματικά χαμηλών αμοιβών των εργατών, ενώ τα κέρδη των μεγάλων εταιριών που παράγουν εκεί ρούχα δεν μένουν στη χώρα.

 Το 43% των κατοίκων της ζει με λιγότερο από 1 ευρώ την ημέρα!

 8,6 εκατομμύρια άνθρωποι έχουν μεταναστεύσει σε αναζήτηση καλύτερης τύχης. Αναζήτηση που κρύβει συχνά μια νέα απειλή για τους Μπανγκλαντεσιανούς: αυτή του ρατσισμού και της ξενοφοβίας, όπως συμβαίνει στη χώρα μας.

 Περισσότερα από 125.000 κορίτσια βρίσκονται εκτός εκπαίδευσης.

 Σχεδόν το 82% των γυναικών και το 78% των ανδρών άνω των 15 ετών είναι αναλφάβητοι.

 30% των έφηβων κοριτσιών είναι μητέρες.

Μόνο το 26% των παιδιών κάτω των 5 είναι σε κάποιο Προσχολικό Κέντρο.

Λιγότεροι από 60% των δασκάλων είναι κατάλληλα εκπαιδευμένοι.

5 + 3 εκπαιδευτικοί στο Μπαγκλαντές

Έγραφα λοιπόν στο αδερφάκι Ιστολόγιο http://cs-teacher-in-rwanda.blogspot.gr/ ότι:

Ο κύκλος δεν κλείνει εδώ. Θα τολμήσω να γράψω ότι δε λέει να κλείσει, μα ολοένα ανοίγει και περισσότερο. Γι' αυτό όμως θα ενημερώσω σχετικά αργότερα...

Πράγματι ο κύκλος δεν έκλεισε. Οι συνάδελφοι που ταξιδέψαμε στη Ρουάντα μείναμε πάντα κοντά ο ένας στον άλλον, σφίξαμε τις σχέσεις μας κι έκτοτε συναντιόμαστε συχνά. Μα η τύχη τα 'φερε έτσι ώστε να κληρωθώ για να συμμετέχω στο ταξίδι που διοργανώνει για φέτος ο εκπαιδευτικός τομέας της ActionAid Ελλάς στο Μπαγκλαντές!

Από 'δω λοιπόν θα σας ενημερώνω σχετικά μ' αυτό το νέο συναρπαστικό ταξίδι γνώσης και σχεδιασμού εκπαιδευτικού υλικού!

Καλή μας αρχή λοιπόν!